Knuffelen

Lieve Lars, mama is nog steeds ontzettend van slag dat je niet bij ons bent. Dat we Liekes kinderfeestje gisteren zonder jou hebben gevierd. Lieke is nu alweer naar een ander feestje. Mama voelt zich zo schuldig naar jullie alle drie. Naar jou, omdat mama jou is kwijt geraakt. Dat mama jou niet heeft kunnen redden, niet heeft kunnen beschermen. Naar Lieke en Emma, omdat ze hun lieve broertje kwijt zijn. Omdat mama vanmorgen zich niet eens wist aan te kleden of Lieke heeft uitgezwaaid. Mama is geen goede mama meer. Alweer het hele weekend wil ik weer in Utrecht zijn. In het ziekenhuis. Waarom weet ik niet. Gewoon omdat ik me dan jou beter kan herinneren. We weer meer samen zijn. Ik vroeg net aan Emma of ze het leuk vond om vanmiddag samen met Lieke en papa een stuk te gaan fietsen. Dat wilde ze niet. Ze wilde vanmiddag met me knuffelen. En dan lopen er zoveel tranen over mijn wangen. Want ik wil zo graag met jullie knuffelen, maar het allermeest wil ik met jou knuffelen. Had ik je maar nooit losgelaten lieverd. Ik hoor hoor je nog zo iedere avond zeggen: : “hou van jou, mama en papa”. Het is zo oneerlijk lieve Lars! Ik ben zo trots op je, mijn kleine, lieve, dappere knul.