Lieve Lars,

Heel lang heb ik niet meer naar je durven te schrijven. Bang dat door naar jou te schrijven, ik de rouw liet stagneren. Dat ik daardoor niet meer verder kon. Dat ik je moest loslaten. Maar ik kan je niet loslaten. Emma wilde vanavond voorgelezen worden uit het boek: ‘een boom vol herinneringen’. Ze heeft het boek uit de boekenkast gepakt en het knuffelvosje uit de knuffelmand gezocht. Ik heb haar daaruit voorgelezen, geprobeerd om dit zonder brok in mijn keel te doen. Na het voorlezen heb ik haar gevraagd welke herinnering zij aan jou had, waar ze blij van werd. Met een grote glimlach antwoordde ze: “dat je altijd zo ondeugend was”. Ik vroeg haar ook wanneer ze aan jou dacht. Dat was wanneer ze dichtbij je was. Toen ik vroeg wanneer ze dan dichtbij jou was, zei ze wanneer ze op de kamer van papa en mama slaapt, want jij bent daar ook. Wij houden van je lieverd. Ik zal weer vaker naar je schrijven. Ik moet ‘‘s avonds en ‘‘s nachts zo vaak huilen, terwijl ik weet dat ik mijn verdriet zou moeten delen. Ik weet alleen niet hoe.

Dikke dikke knuffel van mama!

Lieve dappere Lars, buikvliesontsteking, luchtbellen in je darmwand. Zoveel zorgen. Zoveel pijn. Vandaag is het de eerste Kerstdag, zonder jou. Morgen is Marcel jarig. Morgen is ook de dag dat we hoorden dat je te ziek was. Dat de behandeling gestopt moest worden. In gedachten ben je bij ons. We gaan met jou in ons hart verder. Het is een stille Kerst. Maar we zijn zo trots op jou, op de kracht en de liefde die je ons geleerd hebt. De Liefde en de kracht die je ons geleerd hebt, liefde die dieper en verder gaat dan voor te stellen is. We zijn trots op je zusjes. Ze doen het goed. En samen vieren we Kerst en denken we aan jou. Aan je grapjes, je kracht en ondeugende oogjes. Je hebt nu rust. Geen pijn en verdriet meer.

Lieve Lars, sinds gisteren hebben we drie nieuwe huisdieren. Het zijn guppies. Één mannetje en twee vrouwtjes. Papa heeft het aquarium in orde gemaakt. Weet je nog? Het aquarium waar we meneer en mevrouw goudvis in hadden? Wat vonden jullie het altijd leuk om met je neus tegen het aquarium aan te staan. En de goudvissen eten te geven. Nu hebben we dus guppies. We moeten ze nog een naam geven. Het is fijn dat de guppies er zijn. Het brengt weer wat leven in de woonkamer. Dikke knuffel van mama! ❤️

Lieve Lars, papa en mama zijn in jouw kamertje in het Maxima Centrum. Jouw kamertje waar je een jaar lang gewoond hebt. Waar je KanjerKetting boven je bed hing. Je bloemenslinger van de kinderen uit je klas voor het raam hing. En al je tekeningen van de ziekenhuistekenaar aan het magneetbord geplakt waren. Wat is het verdrietig lieverd. We kunnen jou zo weer hier in je bed voorstellen. Jij met je grapjes. Je kleine lijfje onder het gestreepte dekbed. Je iPad als schild voor alle dokters en verpleegsters. Want wat was je steeds bang dat ze vervelende handelingen bij je moesten doen. Mama ziet nog zo waar ze de maaghevelzak en katheterzak aan je bed vast maakten. Papa ziet de electriciteitsnoertjes onder je bed. Er is weinig veranderd. Er zijn een paar muurhaakjes bijgekomen en een stootbord achter het bed. De muren zijn allemaal gewit. Het tape waarmee een verpleegster een ballon voor je aan het plafond heeft gehangen is niet meer zichtbaar. Papa en mama zijn hier om je mee naar huis te nemen lieve schat. Nog steeds woon je in mama’s hoofd in Utrecht. Hier in je veilige kamertje, waar papa en mama altijd bij je waren. Maar het kamertje is nu leeg lieverd. Ik moet je mee naar huis gaan nemen. Je hebt zo hard gevochten. Ik moet leren dat we je niet meer beter kunnen maken. Dat we je nooit meer vast kunnen houden. Dat we niet meer bij je mogen zijn. Als we hier straks de deur uitgaan, moeten we je meenemen lieverd. Je mag met ons mee naar huis. Je hebt genoeg gestreden. Je hoort bij ons, voor altijd. Voor altijd in ons hart. Niet meer hier in het Maxima Centrum. Jij mag nu rusten, ook al vindt mama het nog steeds te moeilijk om te geloven dat je echt bij ons vandaan bent.

Lieve Lars,

Het is nu echt december. De hele maand november heb ik gehoopt dat december nooit zou komen. Maar uiteindelijk is december dan toch gekomen. Het betekent dat we jou dan al bijna een jaar missen. Een heel jaar lieve Lars Een heel oneerlijk jaar. Het zou niet mogen. Jij zou gewoon bij ons moeten zijn. Wat is het stil en leeg zonder jou. Vanavond mogen Emma en Lieke hun schoen zetten. We doen zo ons best. Maar het is niet zoals het zijn moet. Het doet zoveel pijn. Het blijft zo oneerlijk. Ik wil alleen maar kunnen toveren. Toveren dat jij weer bij ons bent. Ik mis je lieve schat. Heel veel kusjes van mama! ❤️

Lieve Lars, vandaag heeft Lieke een jongen uit haar klas mee naar huis genomen. Zijn moeder moest vandaag werken en hij heeft net zoals Lieke en Emma vandaag schaatsles. Hij mag met ons meerijden. Lieke laat bij binnenkomst al jouw spulletjes aan hem zien. Je kanjerketting, je speelgoed…. Het vriendje heeft er alle aandacht voor. Mijn hart smolt. Wat fijn en lief dat hij zoveel aandacht voor jou en Lieke heeft. En wat fijn dat jij het eerste bent dat Lieke aan haar klasgenootje laat zien. Ik merk dat ik me niet goed raad weet met de nieuwe situatie. Ik ben gewend dat de buurjongens op bezoek zijn. In mijn hoofd vergelijk ik de jongens wel eens met jou, maar de buurjongens ben ik gewend…. ze hebben voor mij een eigen ik… ik zoek jou niet in de buurjongens. Maar het vriendje van Lieke is nieuw, is groter. Ik bekijk zijn jas, zijn schooltas, zijn stoere sneakers. Zou ik die ook allemaal voor jou hebben gekocht? Ik hoor het vriendje van Lieke al een paar keer zeggen dat hij weer naar buiten wil. Springen op de trampoline. Net als jou lieverd… Heel even, voor een paar uurtjes kan ik proberen te voelen dat jij er weer bent. Zitten er straks drie kinderen op de achterbank naar schaatsles. Was jij maar echt dat derde kind. Ik mis je lieverd. Meer dan ik je ooit nog zeggen kan. Hele dikke knuffel lieve schat! Mama houdt zo ontzettend veel van jou!

Lieve Lars, het is vandaag Sint Maarten. Er hangen thuis geen drie lampions voor het raam te schitteren. Er is veel verdriet lieverd. Emma heeft dit jaar een dino gemaakt. Ze denkt zoveel aan je lieve schat. Maandag heeft ze haar noorderplantsoenloopmedailles op school op jouw tafeltje gelegd. Ze wil ze daar bij jou houden. Vanavond mag ze langs de deuren. En ik weet niet hoe het moet lieverd. Ik kan niet al die blije verwachtingsvolle kindjes voor de deur zien staan. Jij zou daar moeten staan schat, met een dino lampion, verwachtingsvol kijkend of je een zakje haribo beertjes krijgt. Ik wil je zo graag kunnen aanraken en knuffelen. Met je lachen en gek doen. Kon je nog maar bij me op schoot zitten. Mocht ik je nog maar even voorlezen. Ik zou nog duizenden rondjes je rolstoel door het ziekenhuis willen duwen. Het spijt me lieverd, voor alles wat er met je gebeurd is 😭😭😭. Het spijt me heel erg!!!

Lieve schat, ik blijf me vandaag maar afvragen hoe je nu zou zijn. Lieke en Emma hadden beiden een vriendinnetje bij ons thuis te spelen. Het blijft maar in mijn hoofd malen: zou je meegespeeld hebben met hun spel: vadertje en moedertje? Ik denk het wel. Zou je meegedaan hebben met just dance? Ik denk dat je daar ook aan meegedaan zou hebben. En zou je de boel verstoord hebben? Dat denk ik ook. Ik vind het zo moeilijk lieverd. Ik heb je al twee jaar niet meer gezond en sterk gezien. Ik begin het moeilijk te vinden om me in te beelden hoe je nu tussen de meisjes zou staan. Wat zou ik met je haar hebben gedaan? Kort geschoren met een kuifje? Of wat langer? Zou het nog mooi blond zijn? En zou je in stoere spijkerbroeken rondlopen? Wist ik het maar lieverd. Op het moment dat ik dit naar je schrijf, zijn we het Sinterklaasjournaal aan het kijken. Ook daar zijn zulke gemengde gevoelens. Doet het me zoveel verdriet dat je er de laatste keer niet meer van hebt kunnen genieten. Lieverd wat was je ziek. Ik had het zo graag van je overgenomen. En dan breekt hier nu thuis, de Sinterklaastijd aan. En ik wil het niet gezellig maken. Ik wil de pietenpakjes niet van zolder halen. De magnetische pietjes die overal aan vast kunnen hangen. Ik weet dat ik het moet doen voor je lieve zusjes. Maar niet vanavond. Nog niet… ik kan het nog niet lieverd. Ik wil jou gewoon terug. Ik wil je kunnen knuffelen. Ik wil door je haren kunnen strijken. Ik wil je verwachtingsvolle gezichtje kunnen zien als we samen naar het Sinterklaasjournaal kijken.

Lieve Lars, Emma heeft vandaag meegedaan met de Noorderplantsoenloop. Twee jaar geleden liepen jullie nog met zijn drieën. Ik zie je nog zo gaan. Wat was je trots. En terecht. We wisten niet dat je zo ziek was. En jij liet je niet kennen. Wat een kracht had je en wat was je dapper. Mama wil je zo graag vast kunnen houden, zodat ze tegen je kan zeggen dat ze trots op je is. Lieve, lieve Lars, ik ben heel erg trots op je. Wij allemaal! En we houden ontzettend veel van je. Je bent de allerbeste zoon die we ons maar konden wensen. Hele dikke kus, lieverd! 😘

Lieve Lars, je (ver)jaardag is geweest. Maar dat had je vast wel gezien. Wat deed het pijn om bellenblaasbellen naar je te blazen. In plaats van je echt te kunnen knuffelen. Er gingen gelukkig wel heel veel bellen de lucht in. Iedereen blies zoveel mooie bellen naar je. Mama had een pop-it regenboog voor Emma gekocht. En voor jou een dino pop-it. Emma was vanavond verdrietig, Want jij hebt nog nooit een pop-it gezien. Dat vond ze heel erg. Ze vertelde dat ze voor je ging bidden voor Sinterklaas. Ik vroeg haar wat ze dan wilde bidden. Daar moest ze nog even over nadenken. Dat wist ze nog niet zo goed. Het is allemaal zo moeilijk te bevatten lieverd. Voor papa en mama en ook voor Lieke en Emma. We kunnen het maar niet begrijpen dat we je echt kwijt zijn. We willen het zo graag anders. En ik snap Emma wel dat ze niet weet wat ze aan Sinterklaas voor je moet vragen. Ze wil namelijk gewoon jou terug hebben. Haar allerliefste broertje. We houden zo ontzettend veel je lieverd! 😘